Laat geworden gisteren, dus geen puf meer om te bloggen. Daarom dus nu.
Na het ontbijt, precies, Met Ester achter het stuur naar Sehbielja en Bettie achterin. Beetje flauw om dan maar weer over over die autogordel te beginnen dus dat hebben we maar wel gedaan. Vergeten is moeilijk nietwaar. Eerst naar de lidl om de nodige sapjes aan te vullen. Midden in de stad natuurlijk. Daarna op zoek naar een parkeergarage. Moest ook midden in de stad, dus allemaal of vol of te laag ( dakkoffer zit nog steeds op de auto) of niet bereikbaar ivm eenrichtingsverkeer. Na een poosje rondgereden te hebben schoven we een garage in met een helling naar beneden van zo'n 45%. Bijna beneden wisten we niet zeker of we erin wel in pasten. Volgens de beheerder van de garage moest het kunnen. Dat deed het ook. Nog twee centimeter op en da's meer dan voldoende.
Op stap. Van te voren een top 10 uitgezocht die we natuurlijk allemaal moesten zien.
Buiten de parkeergarage vonden we onmiddellijk een kiosk waar we tickets konden kopen voor een "hop on hop off bus" . 8 minuten later zaten we bovenin te braden en te genieten van een geweldige stad. De hele rondrit duurde een uur en veertig minuten waarin we over het expo terrein van 1929 en het expoterrein van 1992 reden maar ook langs bijna alle hoogtepunten van "onze eigen" top 10.
Te voet naar de Torre del Oro, de bakermat van Sevilla. Omdat het traditie is geworden om elk gebouw hoger dan 30 meter met de naam toren te beklimmen hebben we deze dus ook "gedaan". Van binnen prachtig betegeld en voorzien van airco was het een peuleschil.
Daarna naar de Kathedraal en de naast/aanvast gelegen Giralda.
Het is een van de drie grootste kerken van de wereld ( st Pieter, st Paul) en het is een prachtig gebouw waar alleen bescheidenheid past. Woorden schieten te kort dus moeten jullie het met een paar fotootjes doen.
Zo, genoeg.
Daarna de giralda beklommen. Hoog hoor en......... Rolstoel vriendelijk. Nou ja. Tot bijna boven aan toe zijn er geen traptreden maar alleen een soort hellinkjes. Ben je echter bijna helemaal boven en heb je rauwe handen van het wieltjedraaien moet je toch nog dertien traptreden op lopen.
Hoe lullig is dat!
Koekel moar eem voor de biezeunderheed'n.
Verder maar weer maar van het gesjouw ook trek en dorst gekregen.
Tapastijd. Geen straf maar ja, spaanse kaart he? Toch, met handen en voeten weer een lekkere tafel vol uitgezocht. Kannetje sangria er bij, heerlijk hoor.
Na de lunch naar de Real Alcazar.
Da's het Alhamra van Sevilla. Mooi man. Wat een enorm gebouw, voorzien van een badhuis, daktuinen, fonteinen, de mooiste mozaiken, geweldig grote wandkleden en een prachtige engelse tuin.
Eem een fotootje maar weer en ook moar weer eem koekeln.
Na al dit moois te hebben aanschouwd en lichamelijk een prestatie van formaat te hebben geleverd moest de inwendige mens weer worden versterkt en de benen rust gegund worden.
Hoera, weer tapas. Een koninkrijk voor diegene die dat heeft uitgevonden.
Met een volle pokkel nog een rondje hop on hop off om weer dicht bij de auto te komen.
Inmiddels pikdonker geworden toen we weer casawaarts gingen. Moe en voldaan gleden we bij casakomst de plompert in. Gastheer Hans wilde de verlichting wel aan doen maar het was volle maan. Wat wil een mens nog meer! Zonder verlichting maar met sapjes en zoutjes en veel te vertellen werd het nog een lange nacht.
Adios amigos.
Hbes
Ps. Van de top 10 hebben we er maar drie gezien. Nog maar een keer (of vaker) heen, dacht ik.
Moi
Juig pakjes al aan?????
BeantwoordenVerwijderen