Fietsend door Commewijne.

Donderdag 21-12

Hallo luitjes.

Vanmorgen op tijd het zadel beklommen van twee oerdegelijke Nederlandse fietsen. Goed materiaal, beter dan waar de locals op rijden. Wij Nederlanders,ook wel bakra's genoemd, zijn toch wel de fietsers in Suriname. De rest reist allemaal per taxi. We laten in het midden wie gelijk heeft maar één ding is zeker..... op de fiets zie je meer en heb je veel meer contact met de mensen. Iedereen wenst je een goedemorgen. Geweldig. (Ook wel goedemiddag of avond, afhankelijk van het tijdstip).

Overigens wordt elke bevolkingsgroep vanwege hun etniciteit met een speciale benaming aangeduid. Heeft met discriminatie niets te maken. Integendeel, het wordt voor iedereen duidelijk waar je van af stamt. En er zijn zoveel verschillende bevolkingsgoepen met allemaal hun eigen gebruik en kleur. Maar ze zijn allemaal Surinamers, leven allemaal samen en zijn daar heel erg trots op. Het beste zie je dat op de plek waar de moskee en joodse synagoge naast elkaar staan.

Genoeg hierover.

Via de "ring" naar de Anton Krachteweg en zo door naar het meest noordelijke puntje van Parbo. Daar met de fietsen aan boord van een korjaal om de oversteek van de Surinamerivier te maken naar Commewijne.

De vaartocht beviel zo goed dat we besloten om door te varen naar Frederiksdorp. Een klein uurtje langer en vanaf de Surinamerivier draai je op een gegeven moment de Marowijne op.

Mangrove en een diversiteit aan vogels met hier en daar een klein dorpje  en vissers maken dat je je geen moment verveelt aan boord.

Bij Frederiksdorp zijn we opeens echte blanke Surinamers. Het " wie dan leeft, dan zorgt" is inmiddels in ons bloed geslopen. Gisteravond vergeten de portemonnee aan te vullen. Hoe stom is dat? We konden nog de schipper betalen en hadden net genoeg voor nog twee bootreisjes maar dat was het dan wel. 

Sukkel.

Frderiksdorp is een compleet gerestaureerde plantage en is nu een luxe resort. We kunnen daar pinnen, dus ook wat eten.....en drinken!

Een heerlijke saoto soep met kip, cappuccino en verse muntthee. Na de maaltijd rondkijken.

Dan afrekenen en daarna weg. Althans dat dachten we.

Zesentwintig (26) keer geprobeerd om te pinnen met alle mogelijke pasjes maar niets deed het. Tot slot werd de "grote" manager geroepen die ons vertelde dat het niet mogelijk was om met de credit card of een ING pas te betalen. Da's lekker.

"Maaar.....een eindje verderop, bij de veerboot was een pinautomaat. Dat moest lukken" zei hij. Dus...op de fiets, over een modderpaadje naar de automaat. Zelfde probleem. Geen geld. Terug maar weer en met de manager afgesproken dat we op het hoofdkantoor in Parbo konden betalen. 

Beiden gelukkig.

Met een korjaal de Marowijne weer over naar Mariënburg waar een suikerplantage zou zijn. Weliswaar jaren geleden al gesloten, maar toch belangrijk genoeg om te bekijken.

Inderdaad: helemaal vervallen en overwoekerd, maar toch zag je tussen de oude gebouwen door hoe het vroeger geweest moest zijn.

Om daarbij ook geconfronteerd te worden met een stukje geschiedenis waar je niet trots op hoeft te zijn. Andere tijden.

Aanrader: lees het boek " Hoe duur was de suiker" en je krijgt een beeld van die bewuste periode.

Verder maar weer. Gelukkig bleef  het de hele dag een beetje bewolkt zodat het fietsen best te doen was. Op naar Fort "Nieuw Amsterdam", gelegen op de plek waar de Marowijne samenkomt met de Surinamerivier. Schitterend onderhouden/gerestaureerd complex en omgeven door de meest welluidende straatnamen, zoals : grenadierstaat, brigade generaalstraat, intendancestraat, eerste luitenantstraat, bokketuigstraat en ga zo maar door. Allemaal gebaseerd op de militaire status van het fort.

                           En natuurlijk mag een kanonnenfoto niet ontbreken.

Door naar Meerzorg waar we de oversteek kunnen maken naar "de Waterkant". Onderweg een werkende pinautomaat aantroffen zodat we eenmaal in Parbo aangekomen, ons konden laven aan frissigheid.

Met de oranje korjaal (wij houden van oranje, toch?) opnieuw de Surinamerivier over waar we in de verte de enorme "Bossiebrug" konden zien.

Die is er neergezet door President Wijdenbosch om district Commewijne te ontsluiten, met als gevolg dat er niet of nauwelijks veerponten meer zijn om de mensen met (vracht)auto's over te zetten en een hoop werkeloosheid in het kielzog. Leve De vooruitgang.

Aan de Waterkant bij ons vaste restaurantje de frissigheid tot ons genomen, getracht onze schulden te voldoen (niet gelukt, kantoor gesloten) en de hevig besmeurde huurfietsen schoon gespoten (ja ja).

Dwars door het drukke stadsverkeer van Parbo (links) gefietst en bij "onze" warung een bamietje gescoord.

Thuis snel eten en douchen om daarna naar de sportschool te gaan waar E elke dinsdag en donderdag een uurtje sport.

" moet je meegemaakt hebben! Zoooo leuk"

En we hadden ook nog niets gedaan, ja.

Nou, dat het leuk is was niets te veel gezegd. Alle huisgenoten van E waren ook mee. Die wilden die ouwe sukkels wel eens bezig zien.

Bij binnenkomst krijg je een hug, wordt er naar je naam gevraagd, hoe je hier komt en hoe lang je blijft in Suriname. In totaal 50 mensen die onder opzwepende muziek,onder leiding van een hyperactieve sportinstructeur, een klein zaaltje met hun zweet onder water zetten. Geen moment pauze, af en toe een slokje water en liters zweet waar je helemaal geen last van hebt en tijdens de oefening allemaal kreten uitslaan, maken dat je je als een herboren mens voelt.

Na afloop een banaantje toe en bij afscheid weer een vriendelijke hug en natuurlijk, omdat het de laatste les van het jaar was, de beste wensen en fijne feestdagen. Op het moment dat je de deur uitgaat lijkt het alsof je elkaar al jaren kent.

21.00 uur buiten een taxi bellen. Anders een uur lopen. Na 4 verschillende taxibureautjes en een half uur later, zou er een taxi komen. Nooit gezien...dus verder lopen. Na een half uur maar weer gebeld. En ja hoor, gelukt. Da's ook Suriname.

Thuis maar weer onder de douche, frissigheid en plat.

Topdag. Morgen(vandaag dus) RUSTDAG. :)