NABRANDER

Thuis.....zo jammer

Konakli: 20-06-2019                   Baklava luitjes.

We zijn weer thuis.

Dit is de dikke witte bus waarmee (bijna) iedereen naar zijn of haar in-uitstapplaats word gebracht.
                           
                                  Maar.....wat ging daar aan vooraf. Luister/lees.

Gisteravond iedereen bij elkaar geroepen op "ons" terras om de laaste mededelingen te doen voor vertrek. Het verzoek aan een ieder was om zoveel mogelijk de koffer al in te pakken zodat we morgenVROEG zo weinig mogelijk te doen hadden. Het maakte ons niet uit hoe laat men naar bed ging want het werd toch een beroerde nacht. Volgens mij had iedereen ons advies wel opgevolgd want de volgende morgen waren er geen problemen.
Om twee uur (02.00) ging de wekker. Een zeer korte nachtrust dus. De laatste twee dompelaarkoffie gezet en ondertussen bij diverse personen langs om te kijken of men wakker was. Op hun eigen verzoek hoor, dus overbodig. Iedereen was al-of nog wakker.
Koffie op gedronken en daarna naar beneden om sleutels in ontvangst te nemen en kamers te controleren. Om kwart voor drie pauze en lekker ontbijten. Het hotel had voor ons een sober maar lekker ontbijt klaar gezet zodat we niet met een lege maag hoefden te vertrekken. Super, hoewel de chocoladepasta ontbrak. Nou ja.... je kunt niet alles hebben nietwaar.
Daarna weer door met sleutels en kamer controle. Dikke pluim voor iedereen. Niemand had iets vergeten.           


                                                     

En zo ziet de lobby er dan uit

en zo het terras

redelijk uitgeslapen toch...?

...of toch niet ?

Klokslag 4 uur landde de Corendon bus voor de ingang van het hotel waarmee we naar het vliegveld gingen. Inpakken van alle bagage was een peulenschil.

Gestopt werd er na een uurtje op dezelfde parkeerplaats als op de heen reis. Plaspauze....ja..ja... maar ook de mogelijkheid om nog wat euro´s op te maken aan cashewnoten of andere lekkernijen.

Verder ging het, op naar het vliegveld.

Het inchecken had niet veel om het lijf hoewel de niets vermoedende buitenstaander niets van onze georganiseerde chaos snapte.

Nadat alle formaliteiten waren voltooid kreeg een ieder nog een broodje en een flesje drinken zodat we niet van de honger en de dorst om kwamen.

Om een uur of half tien de lucht in................

over de besneeuwde toppen van ik weet niet welke bergen.

Om vervolgens te landen in weelde op het prachtige vliegveld van Eelde.

Bart stond ons al op te wachten zodat we daar niet moederziel alleen op Eelde stonden en ook de bus stond al klaar. Bagage er in, afscheid nemen ( doet zo'n zeer!), mensen er in en iedereen naar huis.

Het was weer een prachtige vakantie met veel hoogtepunten, zonder dieptepunten, veel overgewicht zowel in persoon als in de koffers maar vooral zeer goed uitgerust, maar tegelijkertijd ook heel moe.

Dank je wel allemaal voor deze heerlijke vakantie. Of in goed Turks:

BAKLAVA

Boottocht en.........

Baklava luitjes 

Vandaag zijn we met ons allen de boot in gegaan. Maar eerst, om 08.45uur, een stukje bussen. Rollator en rolstoel mee voor de kleine stukjes lopen(?).
Aangekomen in de haven leek het wel op de set van Pirates of the Caribbean. Prachtige driemaster die zo van Jack Sparrow en zijn kornuiten konden zijn. En een ervan was voor ons..... Samen met nog een kleine 50 andere man/vrouw/kind.
Toen iedereen ingescheept was begon de rondtocht langs de kust van Alanya. Na een dik kwartier varen was er gelegenheid om te zwemmen. De twee grootste waterratten, of beter gezegd, walrussen onder ons lagen bijna als eerste in de plompert. Gedurende de dag herhaalde dit spektakel zich nog vier keer. Tussen tijds zagen we nog twee malloten tegen de steile rotsen op klimmen om zich daarna met ware doodsverachting van 10 meter hoogte in de zee te storten. Gekkigheid, en nergens goed voor want daarna klommen ze weer omhoog. Rare jo. ngens die Turken.
Tussen de middag werd een maaltijd geserveerd bestaande uit spaghetti met kip, saté en salade. Varen maakt hongerig en dat bleek, want in een ommezien was alles op. En lekker.
Op de terugweg werd dek twee volledig onder het schuim gezet. Binnen een seconde waren enkelen van ons volledig ingezeept onder aanvoering van een begeleider. Alsof we gisteren in de hamam nog geen schuim genoeg hadden gezien.
Tegen vieren was het uit met de pret. Het schip ging voor de wal. De bus gevuld en om half vijf waren weer terug bij het hotel. Wij er allemaal uit maar we hadden beter kunnen blijven zitten. Morgenvroeg worden we namelijk door die zelfde bus om 04.00 uur weer opgepikt om naar het vliegveld te gaan. Dat houdt dus in om 02.00 uur opstaan, en vanaf drie uur kamercontrole.
Dat is mooi Baklava, of niet.
Morgen vanuit Groningen alweer het laatste blog. Jammer.

Baklava luitjes. Tot morgen.

Rustdag 18 juni 2019

Baklava luitjes.

Rustdag vandaag, en dat is te merken ook. Andere dagen waren onze trouwe medereizigers bij opening van de ontbijtzaal al in de rij te vinden. Vandaag echter niet. Om een uur of 8 druppelden de eersten binnen waarna de een na de andere slaapkop zich liet zien. Vakantie moeheid begint zich te laten zien.
Ondertussen had de onvermoeibare begeleiding iets nieuws bedacht.
Omdat we over twee dagen al weer naar huis gaan willen we niet als een groep zwervers en stinkerds thuis komen.
Dus iedereen, nouja, bijna iedereen, gaat vandaag naarde kapper om geknipt en geschoren te worden.
Maar dat is nog niet alles: iedereen gaat ook nog eens anderhalf uur hamammen. Dat houdt het volgende in.
Eerst 5 minuten in een Turks stoombad. Zweten jonge.... Die waterval van eerder deze week was er niets bij. Het vocht droop uit de volle pokkels en bij sommigen kon je zien wat er gedronken was. En dat was bepaald geen karnemelk. Daarna naar een ander zweethok waar je zelf water op gloeiende kolen moest gooien. Als ja al niet leeggelopen was dan gebeurde dat hier wel.
Ook hier 5 minuten zweten en daarna al een uitgeperste sinaasappel naar de hamam. Dat is een masief marmeren tafel van 5x5 'm waar je met twee man op moest liggen. Ik mocht samen met Jan Eissens. En toen kwamen de hamammers binnen. Jan kreeg een beer van een Turk en ik een schriel Balinees prinsesje. Verschil moet er zijn niet waar. Maar als je ook maar iets van een idee had om wat met die prinses te beginnen maakte ze Dat met de schrubhandschoen wel duidelijk dat ze daar niet van gediend was. En anders was die Turkse beer van Jan er immers ook nog.
We werden vakkundig in gezeept en uitgezeept, in geolied en uitgeolied, uit elkaar getrokken en weer inelkaar gedrukt, kregen nog een pak klappen, er werd over je heengelopen en tot slot mocht je op een soort staande ligbank liggen en werd je kop ingezeept met een soort groene kleimoes. Vervolgens lieten de twee martelaren je met rust. En hoe het kan.... Ik weet het niet, maar ik lag in een mum van tijd te pitten. Toen ik wakker werd stond naast me een klein lullig kopje thee van het type gesmolten zuurstok. En daar had je nou al die klappen voor gekregen.
Een vriendelijke dame haalde ons op en we moesten nota bene zelf de groene smurrie van ons gezicht af wassen.
Maar......... Eerlijk is eerlijk .... Niemand van ons had dit willen missen. We glommen er allemaal over van de olie en we waren toch schoon.
Zo schoon dat we besloten om na de maaltijd door de hoffotograaf een groepsfoto te laten maken.
Superresultaat jongens.
En nu zitten alle schone shuimers aan een lekker potje bier of iets anders te glimmen op het terras. En lekker ruiken dat we doen.....

Baklava en tot morgen.
Gaan we weer leuke dingen doen.

Waterval, marktbezoek en boottocht.

Baklava luitjes.

Vandaag zijn we vreeeselijk vroeg opgestaan omdat we om 20 over acht bij de slagboom moesten staan.
Daar werden we door een bus opgepikt voor een grandioze dachtocht, zoal in de titel staat vermeld.

De wereldberoemde watervallen van Manavgat, wie kent ze niet, was onze eerste stop. Een prachtige waterval van 50.meter breed en 3.50m hoog lag in een prachtige kloof zeer fotogeniek te liggen in de ochtendzon. Resultaat : veel foto's.
Er liepen daar meerdere mensen met papagaaien die volgens mij gedrogeerd waren waarmee je op de foto kon. Dat gebeurde ruimschoots zodat iedereen, fotomodel en fotograaf, gelukkig was bij vertrek naar ons volgende doel.
De markt van Manavgat. Die bestaat uit een met doeken overdekt stratencomplex. Stampvol met textiel en groenten en fruit. Toen wij na een bezoek van ongeveer twee uur weer vertrokken waren de bagaerekken boven de stoelen van de bus gevuld met de helft van de marktkramen. Hoeden en petten en damescorsetten, leren riemen, t-shirts, schoenen en overhemden en parfum. Je kunt het zo gek niet bedenken of het ging mee. Dat wordt me toch een overgewicht. (sowieso in textiel).
Daarna met de bus naar de boot.
Ging het merendeel weer het schip in:). Een prachtige vaartocht over de rivier bracht ons naar een strand dat lag tussen de rivier en de zee. De rivier had een ietwat groenige kleur met een temperatuur van 7 graden, waar de zee diepblauw was en 20 graden warmer was.
Nadat we aangelegd hadden werd een. Maaltijd geserveerd met kip, vis, rijst, brood en salade. Heeeeerlijk.
Het uitbuiken kon op het strand gebeuren door wat rond te lopen of te zwemmen. Een enkeling dit dit op de rug van een kameel. (werd ie echt niet dunner van, de kameel wel).
Inmiddels was het een uur of vier, tijd om terug te varen en rijden naar ons hotel.
Na een prachtige dag, gingen enkelen direct door naar het zwembad om een lekkere plompert te gaan doen, terwijl anderen hun vermoeide lijf naar bed brachten om een fikkie te gaan doen.
Straks na het eten gaan we de verjaardag van Jan Eissens vieren en ik kan je beloven :  het zal nog lang onrustig blijven In Konakli.

Kijken of dit wil

Testje

Het gaat niet lukken

Het spijt me luitjes.
Dit gaat echt niet meer werken hier met het bloggen.
Jammer maar helaas.
Morgen probeer ik het weer.

Baklava@%&€#

Gisteren 16 juni 2019. Rustdag

baklava luitjes.

Omdat het bloggen wat stroef gaat, geen tekst maar wel plaatjes van de rustdag. Die erg rustig begon maar met gezang op het terras eindigde.
Nou....dan weten jullie het wel.

Jeepsafari deel drie.

baklava luitjes.

Nou jullie snappen het al....het internet werkt niet echt mee met het bloggen. Of zou er gecensureerd worden.

De plaatjes hebben jullie in ieder geval gekregen. Nu nog de tekst.

Een uurtje hadden we nodig om onze borden leeg te eten en nog met de spijsvertering actief bezig te zijn. Een kleine wandeling bracht ons bij een idyllische waterval . Een statieportret mocht natuurlijk niet ontbreken.
Daarna met z'n allen weer hupsakee in de jeeps en op naar een prachtige lokatie om weer te relaxen. Kwam goed uit want van het vele eten en drinken wordt je toch moe!!!!!
Je kon er vissen, zwemmen, van een waterglijbanen af en in het veel te koude water plonzen. Een van ons kwam noa de koude plons uit het water en hij hapte naar adem van de kou. Even dachten we dat ie er in zou blijven maar toen hij met zijn handen boven op zijn hoofd begon te draaien en een lach van oor tot oor had wisten we dat we ons geen zorgen hoefden te maken. Warme wee eens wordt bewezen dat de mens in het water niets te zoeken heeft. De vissen komen immers ook niet op het terras koffie drinken? Toch?
Een eindje verderop zaten een zestal personen heerlijk aan een waterpijp te lurken. Ze zaterdag erbij als rasechte sultans, omgeven door hun personeel die ook uitgenodigd werden om meet te lurken.
Gezelligheid troef.
Zoals aan alles op een gegeven moment een eind komt ( behalve aan een metworst, die heeft twee eindjes) moesten we op een gegeven ogenblik weer vetrekken. In vliegende vaart reden we de heuvel af waarna we moe en voldaan bij het hotel aankwamen.
Zwemmen, douchen en dineren en daarna naar het theater voor variété. In het Turks, dus dan maar aan de waterpijp, de bar of een partijtje poolen. Natuurlijk met diverse sapjes
Onnodig te zeggen dat we weer een topdag gehad hebben

Baklava en tot ooit

Vervolg jeepsafari

baklava luitjes.

Nadat we deze lekkernij ophadden vervolgden we de weg naar een heel klein pittoresk dorpje gelegen hoog in de bergen. Helaas kan ik de naam van het dorpje niet vermelden want de naam is met mijn toetsen bordje niet te maken. Wel kan ik de voorkomende klinkers vermelden; u,e u, a en een e.
Het betreft een soort van openluchtmuseum waar we allereerst getracteerd werden op een ouderwets gestookte kruiden thee. O.a salie en munt...lekkerrrrrr. Daarna hadden we de mogelijkheid om een meer dan 100 jaar oud huis van binnen te bekijken. En hoewel de NAM hier geen gas uit de grond haalt kwam dit huisje toch wel in aanmerking voor een ondersteuning. Toch maar naar binnen. En...zeer de moeite waard.  Maar eerst.... De schoenen uit.

In het huis lagen veel ouderwetse en minder ouderwetse gebruiksvoorwerpen

Buiten op het terras kregen we een pak slaag.

Nee hoor, heerlijke sappige kersen met dit als resultaat.

Daarna konden we de dorpse moskee van binnen bekijken. De dames moesten een hoofddoek op en een lange jurk aan. Ze zagen er fantastisch uit

Verder maar weer.....op weg naar de lunch. Op 1200 meter hoogte in een prachtig park werd me daar een lekkere lunch voorgezet, zeg. Je kon kiezen uit kip of vis (een hele, op forel lijkend) met daarbij sla, rodebietsalade, heerlijke rijst en nog veel meer bijgerechten. Zelfbediening midden in het bos. Dat kan alleen maar bij de Stichting Vakantiereizen SW. 

Jeepsafari

Baklava luitjes.

Even terug naar gisteravond:  daar valt niet veel bijzonders over te vertellen. Natuurlijk op zijn tijd een natje en een droogje, met nog een natje,natje,natje en daar na vroeg naar bed. De lange dag / nacht / ochtendvan gisteren zat ons nog in de benen.
Maar.......vanmorgen iedereen weer fris en fruitig aan het ontbijt om daarna met een volle pokkel in drie landrovers 110 gepropt te worden met de bedoeling de buurt van Alanya onveilig te maken.

D'r was ook nog een derde auto hoor met mensen erin maar die paste niet op de foto. Nadat we volledig waren geinstrueerd door de opperchauffeur ging het de bergen in. Niet over de meest hobbelige wegen maar wel hele smalle. Vanuit de auto's werd links en rechts met water gegooid of gespoten naar de andere groepsauto waarbij een begeleider toch wel een heel bedenksel rol speelde. Hij deed namelijk net alsof hij van niets wist.

Boven op de berg aangekomen was er tijd voor een prachtig uitzicht over Anlanya en Konakli, de plek waar wij verblijven.

Na de nodige foto's genomen te hebben ging het door naar de hoogste top de buurt. Daar werden we gebracht naar een plek waar ze originele Turkse pannenkoeken bakten. Die natuurlijk werden voorzien van de nodige zoetigheid of geitenkaas. HEET geserveerd. Je handen verbranden haast zo heet. En heel in de verte hoorde je ook een beste €&@!? van iemand die haar handen bijna verbrande.

Straks deel tw

Nou ja, slapen....

Baklava luitjes,

vervolg:

Een enkeling heeft de ogen nog dicht gedaan maar de echte die- hards gingen , ondanks dat de bar al dicht was, in een keer door. Daar zullen we vanacht wel geen last van hebben.
Overdag konden we zien waar we terecht gekomen waren.
Een bak van een hotel, met heerlijke kamers,  super buffet en wel drie, maar misschien wel 5 zwembaden, Turkse baden en ga zo maar door.
Laat de vakantie maar beginnen.
Voor nu kan ik jullie nog vertellen dat de excursies geregeld zijn, za, ma en woe zijn we onder de pannen. Waarheen?  ......  Dat houden we nog geheim.
Maar ondertussen hoeven jullie je niet bezorgd om ons te maken. Wij vermaken ons hier wel mee...

Tot morgen.

Vakantie....nou ja vakantie?

Baklava luitjes.

We zijn in hotel Titan Garden. En dat is al heel wat.
Gisteravond om 19.00 uur was het verzamelen op vliegveld Eelde. Het leek wel een reunie. Huggen en knuffelen en hier en daar een verdwaalde zoen. Bandjes om de kofferhandvatten, en daarna zingen. Want: er was er een jarig hoera hoera dat kon je wel zien want dat was Margreet. Een toepasselijk T-shirt was haar deel en een mars twix of een andere candybar was ons deel.

Inchecken verliep probleemloos. Alles was door de reisagent keurig geregeld en daarna konden we naar de poortjes die ons scheidden van belangstellenden.

Uitgezwaaid werden we door Bart en Luuk of waren het nou Luuk en Bart, nou ja, wat doet hetertoe.We werden uitgezwaaid.

Vervolgens lekker soepeltjes door de bagage en paspoort controle en na een kwartiertje wachten, hup het vliegtuig in. 

Lekker lopen op de startbaan en daarna een hoge trap op.

 

Net toen de schemering overging in diepe duisternis verlieten we het luchtruim van Nederland en werd koers gezet richting Turkije. We hebben echt geen idee waar we langs gevlogen zijn maar het was onbewolkt en overal waar we vlogen konden we in de geweldige ruimte verzonken prachtig verlichte dorpen zien liggen. ( vrij naar Marsman)

Om ongeveer 01.30 uur plaatselijke tijd klapten we met een harde dreun op de landingsbaan van Alanya. Daarna nog alle formaliteiten op het vliegveld en twee uur bussen. Hetgeen inhield dat we om half zes bij het hotel waren en gingen inchecken. Op z'n Turkse efficientie. Zes uur was alles klaar in konden we slapen. 

Nou ja, slapen