Vanmorgen vroeg opgestaan en naar het dorp gelopen. Vandaar kun je te voet naar een van de "cinque terre" waar wel al eerder waren geweest. Met de trein, weet je nog. Nu, achteraf, weten we ook weer waarom we dat met de trein deden.
Om negen uur starten we bij dit bordje
Dit hangt op het laaste huis van Levanto, bij het begin van de wandelroute naar o.a. Monterosso.
Natuurlijk hadden we van te voren informatie ingewonnen waarin ons duidelijk werd gemaakt dat je een geoefende loper moest zijn, over goed schoeisel moest beschikken en drinken mee moest nemen voor onderweg.
Ge-oefende lopers zijn we. We hebben ooit eens een keer de Haute Cime bedwongen toch? Goed schoeisel hebben we en drinken kunnen we als de beste. Zelf hadden we deze tips nog aangevuld met twee appels en twee bananen. Voor allebei één natuurlijk want je moet het allemaal wel meesjouwen hé? Oh ja, we hadden ook nog een paar plakken dik belegde boterhammen mee.
De route wordt op stenen aangegeven met een lik witte en rode verf. Dat wil hem helpen.
Voor de tocht staat een tijd voor de geoefende loper ongeveer tweeenhalf uur. Dus als het een beetje meezit lunchen we weer op de camping.
Direct na het bordje volgt een steile klim via een trap. Hijgend als een postpaard wordt na een kwartiertje een plateau bereikt. Met een, precies... werkelijk schitterend uitzicht. Dat was ook direct het einde van die trap trouwens. Het vervolg ging over een plat getrapt puinpad met rotsblokken door dicht begroeid bos met hier en daar een doorkijkje over zee. De tip van goed schoeisel kwam ons goed van pas. Hier en daar werden de open plekken in het bos, we kunnen overigens niet spreken van een tra want daar heb je meer bos voor nodig, wat groter en kreeg je dit beeld:
En kon je ver beneden je dit zien:
Dat is Levanto vanaf de berg.
Ongeveer in het midden zie je een kerktoren ( die nachtelijke lawaaischopper) die vlak bij onze camping staat.
Na diverse keren van deze werke........ inderdaad, uitzichten te hebben genoten bleef de weg eigelijk elke keer omhoog gaan, met af en toe een beetje naar beneden. Het vreemde was, dat je toch overal een huis of een opknappertje tegen kwam. Hoe die mensen daar kwamen, Joost mag het weten ( maar dat hoeft niet hoor Joost?)
Nog eem een plaatje:
(Hoef hier alleen nog maar dood te gaan).
Verder maar weer tot we bij een bordje kwamen dat schuin naar beneden wees. Stukje lopen en dan
Een paadje met weer wat traptreedjes en even verderop:
Ergens ver in de diepte: "Monterossa"
Nou, ligt dat er niet werkelijk schitterend bij? Dachten wij ook. Ondertussen was de zon aan het draaien geweest en liepen we hele stukken in de felle zon. Water en ranja kwamen goed van pas, evenals de appels en bananen.
Overigens liepen we nog precies volgens het tijdschema dat op de bordjes stond. Maar..... de bergbeklimmerij met JW en consorten had ons wel geleerd dat naar beneden een stuk beroerder was dan omhoog. En dat bleek hier ook het geval. De spierpijn van toen kwam ook nog even ter sprake. Mooie vooruitzichten allemaal. Een kleine drie kwartier later stonden we in Monterossa.
Moe, maar voldaan dat we deze barre tocht ook weer hadden door staan, hebben we elkaar beloofd dat we dit.......... Vul zelf maar in.
Twee cappuccini, een appeltaartje en een chocoladetaartje werd op het terras genoten waarbij de waardin ons met lede ogen aankeek. Vervolgens naar de berg waar we zojuist afgekomen waren en toen naar onze voeten.
Hoofdschuddend ging ze haar zaak maar weer in. Misschien in de hoop dat deze reclame- uiting niet te lang zou blijven zitten.
En dan hebben we het nog niet eens over de door en door bezwete kleren, waaruit de goedbedoelde deodorant ergens halverwege de berg moet liggen.
Na de inwendige mens versterkt te hebben via de plaatselijke supermarkt door naar de tent om te douchen en bij te komen.
De rest van de dag doorgebracht zoals een ervaren vakantieganger doet.
Met niets, sapjes en chips. Wat een leven.
Werkelijk (?) een dingetje hoor. De terras mevrouw had een bak water kunnen brengen....sapjes....
BeantwoordenVerwijderen