Gisteren een beetje rare dag. We waren verstoken van wifi. En da's best lastig. Want zo waren wij niet op de hoogte van de rest van de wereld, maar beroerder was, dat de rest van de wereld ook verstoken was van ons. Niet dat we zoveel te melden hadden van gisteren maar wat wel eem een dingetje was: het hele bankwezen lag internationaal gezien op de kont. Dat hield in dat een ieder, die niet in het bezit was van een surinaamse bankrekening, geen geld kon krijgen. En dan zie je pas hoeveel Nederlanders met rooie koppen er met een oranje dan wel groen/gele pas helemaal hoteldebotel door Paramaribo crossen. Te voet, per fiets, taxi of huurauto. En nergens geld uit de muur natuurlijk.
Wij waren ook danig onthand omdat wij voor vandaag een aurootje wilden huren.
Maar aan het eind komt alles goed: geen geld maar heerlijk gegeten bij De Gadrie, achter fort Zeelandia.
Vandaag dus op stap om een auto te huren. Eerst langs een geldautomaat maar die gaf nog steeds geen sjoege. Stttt......nu hadden we gehoord dat er een automaat het nog scheen te doen en dat was vlakbij het autoverhuurbedrijf. En ja hoor.....die deed het. Zo!n beetje helemaal vacuum getrokken en wij een auto snappen.
Een Toyota. Mooie machine, en een tomtom, nou ja Garmin. Eem wennen aan het links rijden maar dat viel wel mee. Lastiger was dat de ringtingaanwijzerhandel rechts zat en de ruitenwisserhandel links. Je voelt hem al. Elke keer als we af moesten slaan ging de ruitenwisser. Heel wat surinamers gaan vanavond naar bed met het idee of ze wat gemist hebben bij hun rijles. Want wij, met ons stalen gezicht, deden of dat in Nederland heel gewoon was.
Een prachtige rit over de Oost-West verbinding bracht ons in twee uur naar Albina. Het uiterste westelijke puntje van Suriname.
Plassen jonguh bij aankomst. En waar doe je dat dan? Precies op het politiebureau welke is geopend door de hoofdcommissaris Welten. Wel tegen betaling natuurlijk, dat plassen dan.
Daarna waren er proppers bezig je een korjaal in te lullen. Niet gek laten maken en gewoon op een boot afstappen. Even de prijs vragen en huppekee, erin.
In 10 minuten de brede Marowijnerivier over gestoken en op Frans Guyana je onmiddelijk thuis voelen. Er lag namelijk een beul van een zeeschip uit Groningen.
20 minuten rond gesjokt, tot de conclusie gekomen dat het echt Frankrijk is, dus geen visum en daarna weer terug. Met dezelfde piloot/kapitein.
We hadden niet zoveel tijd want wel wilden via een onverharde binnenweg naar Jodensavanne.
De onverharde weg vonden we wel, maar na 20kilometer hotsen en botsen, gaf de Garmin niks meer aan (we waren bijna in Langetabbetje) en durfden wij niet verder omdat de weg steeds onherbergzamer werd en eigenlijk alleen nog maar geschikt was voor een parijs-dakar auto.
Dus dezelfde weg weer terug en daarna door naar Paramaribo en de parbo.
Onderweg nog een klein stukje historie gespot in de vom van een restant Bilitonfabriek.
In Paramaribo gegeten bij chi min. Moet je geweest zijn. Beste chinees van de heeeeele wereld en Paramaribo.
Was ook zo, probeer zelf maar eens.
Nu bloggen in de wetenschap dat AJAX reaal madrid heeft gekleineerd.
Dat met de foto's gaat nog steed niet lekker. Dus staan die er maar weer onder.
Groet'n
HB
Geen opmerkingen:
Een reactie posten